Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz różne będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą zwraca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w treści pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w gestu tym korzysta udział krążek stawowy, a wtedy dokonuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy poleca się z dolu żuchwy w zakresie guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w pracy stawów, są w ogromnej mocy związane z złą budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i uratowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest ogromne uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma decydujący pomysł na otrzymanie korzystnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układu do szczęki - także w terminie spoczynku, kiedy i czynności - ma konkretne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz całą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w stosunku do szczęki robi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na istotne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na końce. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na przeprowadzające się w toku kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek dostaje się w grupy strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Poleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia przyznaje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne używa się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez najdłuższy stan także z jakiego otwierają się jej ruchy. Jest toż danie, które decyduje żuchwa bez udziału naszej myśli. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest trochę przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej szacuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w końcu 2-4 mm. Uważa się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na dodatkowe informacje jej umieszczenie. Występuje w niniejszy środek stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w strefy Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem wygodnym także pamięta wpływ na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg i istnieje najbogatsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wynosić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która traci się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Przyznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dany do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, tworząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wpada w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej zaleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz bardziej nalegają na założenie żuchwy.